Rozdział XXVII Nóż

Poranek wyglądał jak zawsze. Czyli Iris wstała pierwsza i trzepnęła Jade poduszką.
- Za co to było? - Warknęła brunetka.
- Jeszcze się pytasz? - Powiedziała wkurzona. - Nie dość, że uciekasz z korpusu to jeszcze się tniesz!
- No i co z tego?! Miałam powód..
- Ty jesteś za głupia, żeby się ciąć.
- O co ci chodzi? - Podniosła się z łóżka.
- Źle to zrobiłaś nawet. Chciałaś się zabić, nie? No to tnie się wzdłuż żył, a nie. Nie wykrwawiłabyś się.
- A ty skąd to wiesz?! (Tak btw to moja rozmowa z Kel tak wyglądała xD) - Wrzasnęła.
- Bo najpierw trzeba coś wiedzieć, a potem to robić... Ale nie ważne. Słuchaj mnie... Jeszcze raz coś sobie zrobisz to już po tobie, jasne?
- No dobrze... - Westchnęła.
- I.. Przepraszam... To przeze mnie ci się coś stało... Nie chciałam, żeby to się tak skończyło... Raz w życiu się darłam na cały korpus i miałam dobry humor, ale oczywiście znowu coś zepsułam...
- To przez ciebie?! - Krzyknęła. Iris złapała się za głowę.
- No... Tak trochę... - Wyjąkała. Oczy Jade się rozszerzyły i była jeszcze bardziej wkurzona.
- Już myślałam, że menda kłamała!
- Przepraszam... Hanji mnie usłyszała...
- No nie dziwię się jej, skoro darłaś się na cały korpus!
- Heh... Wiesz co jest najlepsze...?
- No co?!
- Że darłam się obok pokoju, w którym byłaś z Erwinem, a mnie nie słyszałaś xD Byłaś chyba baaardzo zajęta.
- Jesteś okropna! - Warknęła. - Już po tobie! - Wstała z łóżka i ruszyła na Iris, ale zanim się obejrzała ta była już za drzwiami razem z Kibą. - Wracaj tu! - Wrzasnęła.
- Nie! - Zaczęła biec wzdłuż korytarza razem z Kibą.
- Dobra, wal się! - Wymamrotała i wróciła do łóżka. Iris biegła jeszcze kawałek. Wiedziała, że brunetka jej nie goni, ale ścigała się z psem. W pewnym momencie się z kimś zderzyła. Upadła na ziemię, zarówno ta druga osoba. Białowłosa podniosła wzrok i zobaczyła dziewczynę, której nigdy wcześniej nie widziała. Miała średniej długości, rude włosy i brązowe oczy. Kolor włosów dosyć zabolał Iris ze względu na podobny do jej zmarłej siostry. Po chwili zdała sobie sprawę jak przerażona jest dziewczyna. Miała wyraz twarzy jakby zobaczyła Kolosa.
- Jezu, przepraszam! - Krzyknęła i zasalutowała. Iris wstała, otrzepała się i spojrzała na nią zdziwiona, ale ze swoim normalnym wyrazem twarzy.
- Co ty odwalasz? - Spytała w końcu.
- Jak to..?
- Nie salutuj na mój widok, oszalałaś?
- Nie tylko... Ja myślałam...
- No słucham.
- Jest pani w oddziale specjalnym i kapral panią lubi...
- Słuchaj, jestem od ciebie tylko parę lat starsza i nie waż się do mnie mówić "pani", jasne?
- Tak jest, przepraszam!
- I nie salutuj jak mnie widzisz.
- Aa.. Dobrze.. - Mówiła już spokojniej.
- Nie widziałam cię wcześniej...
- Tak... Bo ja z reguły trzymam się z boku... - Powiedziała cicho.
- Rozumiem. Jak masz na imię?
- Lily.. - Pochyliła głowę.
- Ja Iris.
- Wiem.. Chyba każdy w korpusie zna twoje imię...
- Jestem taka rozpoznawalna? Aż dziwne... Ale nie ważne. To jest Kiba. - Wskazała na psa.
- Jezu, jaki słodki! - Krzyknęła i niemal się na niego rzuciła.
- Chodź na śniadanie. Czy ty w ogóle coś jesz? - Spojrzała się na jej kościste ciało.
- Tak, ale.. Bałam się chodzić na stołówkę...
- Chyba żartujesz. - Złapała ją za rękę i zaczęła ciągnąć do jadalni.
- Nie! Zaczekaj..
- Co znowu..? - Warknęła.
- Ja.. nie chcę tam iść.. - Ale było już za późno. Weszły na stołówkę i część osób skierowała na nie wzrok. Dziwnie to wyglądało jak Iris ciągnęła Lily.
- Chyba umiesz chodzić, nie? - Puściła jej rękę, a dziewczyna wstała.
- Tak, umiem.. - Wymamrotała.
- Świetnie. Bierz coś do żarcia i siadaj z nami przy stole. - Wskazała na stolik przy, którym siedzieli Eren, Mikasa i reszta paczki.
- Ale.. Tam jest dużo osób...
- No i co z tego? Nie możesz się izolować. - Lily ruszyła do blatu z bułkami, a Iris do stołu. - Witam. - Powiedziała spokojnie i usiadła obok Armina.
- Kto to? - Spytał Eren.
- Lily.
- Aha, ale ja pytam no wiesz.. Kto to jest.
- Mówię, że Lily. - Prychnęła, a brunet westchnął. - No dobra.. Wpadła na mnie na korytarzu i mi się jej żal zrobiło.
- Że nie umie chodzić? - Wtrąciła się Mikasa.
- Że nie może się odnaleźć. - Warknęła. - A tak w ogóle.. Gdzie jest Jean? - Spojrzała na wolne miejsce obok Sean'a. On pokręcił głową i uniósł ramiona.
- Obraził się pewnie. - Stwierdził Armin.
- Ech... Ja już się nie będę do ich spraw wtrącać. Ich się po prostu nie da zrozumieć. - Powiedziała Iris i spostrzegła Lily. - Siadaj. - Wskazała miejsce obok Sean'a. Serce dziewczyny przyspieszyło,
- Ja... - Zaczęła lekko zakłopotana.
- Siadaj, albo sama cię tam posadzę. - Warknęła.
- No dobrze... - Usiadła obok Sean'a, ale nawet na niego nie spojrzała i położyła talerz na stole. Siedzieli tak z dziesięć minut rozmawiając o wszystkim i o niczym.
- Jade chyba dzisiaj nie przyjdzie na śniadanie. - Stwierdził Eren.
- Dziwisz się jej? - Spytał Armin.
- To przeze mnie... Mogłam się tak nie drzeć. - Westchnęła Iris. Nagle jej krzesło się odsunęło i upadła na podłogę. - Hej! - Warknęła, ale nad sobą zobaczyła kaprala. - Co ty robisz?
- Szukam cię wszędzie.
- Przecież jest dziewiąta rano, co mogę robić?
- Mamy trening do nadrobienia.
- Racja.. - Wstała i się otrzepała.
- Będę na ciebie czekać przed kwaterą za godzinę. - Rzucił i odszedł. Iris nie miała najmniejszej ochoty się odwracać, bo wiedziała czym to się skończy... Chorymi wymysłami Erena. Jednak w końcu się obróciła. Nie myliła się. Brunet, nie.. Wszyscy mieli na sobie dziwny uśmieszek. Może poza Lily... Chociaż na jej twarzy też było coś w tym rodzaju.
- No co? - Warknęła.
- Nie, nic.. - Powiedział Eren. - Idziesz na prywatny trening? ( ͡° ͜ʖ ͡°)
- Tak. - Skrzyżowała ręce. - Coś ci nie pasuje? - Pochyliła głowę w jego stronę.
- Nie, nie..
- Ech.. Nie ważne.. - Znów usiadła przy sole. - Wiecie, że za dwa miesiące jest wyprawa?
- Serio? - Zdziwił się Sean. - Skąd wiesz?
- Kapral mi mówił. Ma na celu utworzenie punktu zaopatrzeniowego po drodze do Shiganshiny, żeby dotrzeć do piwnicy Erena.
- Więc jednak.. - Mruknął brunet.
- Znów ujrzymy mordy tytanów. - Powiedziała białowłosa. - Mam nadzieję, że znowu ktoś się nie przemieni.. - Wymamrotała. - Ale nie ważne. Lepiej się zacznijcie przygotowywać. - Wstała i ruszyła w stronę dworu z Kibą.
- Eren, naprawdę w twojej piwnicy znajdziemy wszystkie odpowiedzi dotyczące tytanów? - Spytał Sean.
- Mam nadzieję...

Gdy dochodziła dziesiąta Iris dotarła przed kwaterę na spotkanie z kapralem. Był z nią Kiba. Dostrzegła Levi'a stojącego przed drzwiami. Spojrzał się na nią.

- No cześć. - Podeszła do niego. On powoli przyciągnął ją do siebie.
- Już myślałem, że zapomniałaś. - Powiedział spokojnie.
- Nigdy w życiu nie zapomniałabym o naszym spotkaniu.
- Ten pchlarz idzie z nami? - Wskazał na Kibę.
- Jeżeli to nie problem..
- Wolałbym, żeby nie było świadków. - Przerwał jej. - Ale przecież to pies. - Westchnął. - No dobrze, może iść.
- Słyszałeś "pchlarzu"? - Zwróciła się do Kiby, a on się skrzywił. - Słyszał. - Wróciła wzrokiem do kaprala. - To gdzie idziemy?
- Do lasu. - Chwycił ją za rękę i zaczął prowadzić. Pies szedł za nimi. Po ośmiu minutach dotarli na miejsce. Levi w końcu puścił Iris. Nagle Kiba oddalił się w wbiegł w jakieś krzaki.
- Kiba!.. - Zawołała za nim.
- Poradzi sobie. - Powiedział, po czym stanął za dziewczyną. Położył dłonie na jej ramionach i zaczął ściągać jej kurtkę.
- Co robisz..?
- Chyba nie będziesz trenować w tej kurtce..? - W końcu zdjął ją z niej.
- Właściwie to ją lubię, ale skoro już ją ze mnie ściągnąłeś... - Nie zdążyła dokończyć, bo nagle ją podciął i wylądowała na ziemi. - No co ty wypraw.. - Wtedy już na niej leżał z lekkim triumfalnym uśmieszkiem. - No co to ma być?
- Spróbuj mnie z siebie zrzucić.
- Chyba żartujesz.
- Nie. - Iris się szarpnęła, ale dalej był na niej. Próbowała go z siebie zrzucić przez jakieś trzy minuty.
- No dobra wygrałeś, złaź ze mnie.
- Nie chcę wygrywać. Chcę, żebyś mnie zrzuciła.
- To daj mi jakąś zachętę.
- Jaką? - Uniósł brew.
- Pocałuj mnie.. - Zrobiła oczy jak u szczeniaczka.
- To będzie nagroda. - Prychnął. Białowłosa spojrzała na niego poirytowana.
- No dobra. - Gwałtownie się szarpnęła i udało jej się przeturlać. W rezultacie była teraz na nim. - Ha! Teraz dawaj mi nagrodę. - Zaśmiała się. Kapral przewrócił oczami.
- To leżenie na sobie to chyba nasza tradycja, nie?
- Nie wymiguj się.
- No dobrze.. - Warknął. Iris zbliżyła do niego swoją głowę, zamknęła oczy... Ale nagle wskoczył na nią Kiba i poleciała na ziemię. - Cholera jasna.. - Westchnęła. Wtedy zobaczyła, że pies nie jest sam. Kawałek za nim stała czarna wilczyca. - Uhuhu..
- O nie. Już jeden pchlarz to za dużo. - Powiedział Levi, trzepiąc się.
- No, ale.. - Zaczęła wstawać.
- Nie.
- Czemu?!
- Bo nie. Erwin cię chyba zabije jak kolejnego przyprowadzisz.
- No weź.. - Zrobiła smutną minę. - Właśnie.. Chyba nam przerwano. - Zbliżyła się do niego. Kapral westchnął i ją pocałował. Stali tak chyba z pięć minut.
- Chyba ci wystarczy. - W końcu się od niej oderwał.
- A tobie?
- Mi nie..
- Mi też nie.
- Dokończymy innym razem.
- A co z tym wilkiem? - Wskazała na nową koleżankę Kiby.
- Przecież to jest dzikie zwierze. Nie możemy jej zabrać.
- Czekaj, pogadam z nią. - Podeszła do wilczycy, a obok Levi'a stanął Kiba. Po jakimś czasie Iris wróciła do nich.
- I jak? Dogadałaś się?
- No pewnie. Jaka ona jest świetna.. Weźmy ją! Jest udomowiona. Żyła w jakiejś wiosce...
- No dobrze.. - Zgodził się w końcu.
- Jej!! - Wskoczyła na niego.
- Hej, hej, hej.. Chcesz mnie przewrócić?
- Oj, przepraszam.. - Wymamrotała i jeszcze mocniej się w niego wtuliła.
- I co teraz? Mam cię nieść?
- To zależy. Możesz ewentualnie na mnie pojechać.
- Ta, pewnie. Wrócę z całym zwierzyńcem do korpusu..
- Uważasz mnie za zwierzę? - Warknęła.
- Całujesz jak dzika małpa.
- No wiesz co!? - Zeskoczyła z niego. - Foch. - Zaczęła iść do kwatery.
- Ej.. Wracaj. Żartowałem..

- Pfft. - Prychnęła i dalej szła.
- Mówię do ciebie... - Zaczął iść za nią. Nie odpowiedziała mu. - Iris.. - Powiedział już poirytowany i złapał ją za nadgarstek, a ona wykorzystała jeden z jego chwytów i go przewróciła.
- Ty mała.. - Warknął.
- Powiedz, że ci przykro.
- Nie.
- Mów. Bo nie zejdę z ciebie.
- Te twoje groźby mnie czasem powalają. - Prychnął.
- Racja.. Daleko mi do ciebie. Nikt nie umie dowalać komuś tak jak ty. - Zaśmiała się. On przewrócił oczami.
- Wiesz... Masz piękny śmiech.
- Nie gadaj głupot.
- Naprawdę. Śmiej się częściej.
- To tak jakbym ja do ciebie mówiła "uśmiechaj się częściej".
- Fakt. Nie uśmiecham się prawie nigdy.. Ale jak już to do wyjątkowych osób. - Jego kąciki ust delikatnie się podniosły.
- Aww.. - Przytuliła się do niego. Leżała tak na nim przez jakiś czas. - No dobrze, możesz wstać. - Zsunęła się z niego i pomogła wstać. - Chodźmy już do tej kwatery.


   Jade nie chciała siedzieć cały dzień w pokoju. Nie miała zamiaru też na nikogo wpaść po wczorajszej akcji w gabinecie Erwina. Jednak bardzo chciała się zobaczyć z Dowódcą. Dyskretnie wyszła z pokoju i ruszyła do jego gabinetu. Nikogo tam jednak było. Postanowiła przejść się do jego pokoju. Po drodze zastanawiała się czy powinna... Gdy doszła do drzwi otworzyła je. Zajrzała do środka i oniemiała. Na środku pokoju tyłem do drzwi stał Erwin. Nie miał na sobie koszulki. W blasku promieni wpadających przez okno mogła dostrzec każdy zarys mięśni mężczyzny. Wyglądał jak Bóg... Rozczochrane włosy dodawały mu tego czegoś, że nie mogła nabrać powietrza.  Nagle się odwrócił.
- Jade...? Co ty tu robisz? - Dziewczyna przez chwilę nie była w stanie się odezwać. Wpatrywała się w niego jak w obrazek. Po chwili jednak odzyskała zdolność mowy.
- Ja... Szukałam cie...Pana! I... - On tylko westchnął.
- Nie mów do mnie pan. - Zarzucił na siebie koszule i podszedł do niej. - Jak się czujesz? - Zerknął na jej rękę.
- Dobrze. - Spojrzała mu w oczy. Stał tak blisko, że znowu miała ochotę go pocałować.
- Usiądź na łóżku. Zmienię ci opatrunek. - W normalnej sytuacji by zaprzeczyła i kłóciła się, że jest samodzielna i może to zrobić bez niczyjej pomocy ale chciała, żeby znowu jej dotknął. Posłusznie wykonała polecenie, a on już zajął się resztą. - Jesteś dziś dziwnie cicha. - Zaśmiał się pod nosem.
- Bo... Po wczoraj... Nie wiem jak mam się zachowywać... - Wyznała i zrobiła się lekko różowa gdy na nią spojrzał.
- To nad jeziorem nie powinno się nigdy wydarzyć. Nie wiem co we mnie wstąpiło przepraszam... - Powiedział i gdy skończył powoli puścił jej rękę i wbił wzrok w podłogę.
- Nie masz za co mnie przepraszać. - Nachyliła się i pocałowała go. Erwin spojrzał na nią zdziwiony.
- Jade... Jesteś z Jean'em...
- W sumie to sama nie wiem czy jestem już z nim czy nie. - Pociągnęła go lekko za rękę, a on usiadł koło niej. Brunetka przytuliła się do blondyna.
- Na pewno wszystko można jeszcze naprawić.
- Nie wiem czy jest taka potrzeba. Ostatnio coraz częściej się nie dogadujemy i wychodzą takie sytuacje. Zaczyna mnie to już męczyć. Najbardziej zabolało mnie to, że tak łatwo uwierzył Mandy, a mnie nie chciał nawet słuchać. Nie widzę sensu żebyśmy dalej byli razem skoro woli słuchać tego co ona i inni mówią, a mnie zlewa. Ale nie mówmy o tym...  - Dowódca objął ją ramieniem, a ona przejechała ręką nad jego lewym biodrem. Poczuła pod palcami strup. Odsunęła głowę od jego klatki piersiowej i spojrzała na ranę. Wokół strupa była sina. - Co się dzieje z tą raną? To było ponad pół roku temu. Powinna zostać sama blizna...
- Najwyraźniej nie goi się tak jak powinno. - Powiedział niewzruszony.
- Ale to trzeba obejrzeć! Pokaż.
- Nie trzeba. Nie przejmuj się tym. - Wstał, a ona odruchowo złapała za kołnierz jego koszuli. Nie zapiął jej wcześniej i gdy wstał koszula została ręku brunetki.
- A co jeśli wdało się zakażenie albo coś? - Wstała i zaczęła go gonić. Obeszli biurko dookoła. Dowódca stanął przed łóżkiem, odwrócił się i chciał coś powiedzieć ale zaczął się cofać i upadł na nie. Jade śmiejąc się podeszła do łóżka i nachyliła się nad blondynem.
- Coś dowódca ostatnio często upada. - Uśmiechnęła się i rozbawiona.
- Ta... Ostatnio równowaga mi ucieka.
- A mnie przyciąga grawitacja. - Powiedziała i pocałowała go dość namiętnie. Blondyn położył rękę na jej szyi i uniósł trochę głowę. Nagle z korytarza zaczęły dochodzić krzyki. Będąc w tej samej pozycji spojrzeli na drzwi, które otworzyły się z hukiem. ''Najeźdźców'' zamurowało. Mike otworzył usta i zamknął oczy, a Hanji padła na podłogę.
- Cholera jasna, Hanji! Mówiłem ci, żebyś nie leciała jak pojeb i tak w ogóle to się puka! - Zdenerwował się Mike.
- A ja wczoraj ci mówiłam, że on poczuł zapotrzebowanie ( ͡° ͜ʖ ͡°) XDDDD -Okularnica zaczęła walić pięściami w podłogę. Blondyn złapał ją za kurtkę i zaczął wyciągać z pokoju. Ona lała ze śmiechu, wysłała podejrzany uśmiech do Jade oraz Erwina i bezgłośnie powiedziała ''Miłej zabawy ( ͡° ͜ʖ ͡°)''. Dopiero teraz gdy drzwi się zamknęły, zdali sobie sprawę jak dziwnie musi wyglądać ich pozycja i sam fakt, że brunetka wcześniej ''zdarła'' z blondyna koszulę. Zeszła z niego, złapała się za głowę i usiadła na podłodze.
- Cholera co my robimy... - Erwin się podniósł i szukał wzrokiem koszuli.
- Przepraszam... Nie powinnam...
- Nie przepraszaj. Ale musimy się zastanowić co teraz... I jeszcze do tego wszystkiego Jean...
- Nie chcę z nim być! - Mężczyzna spojrzał na nią. - A przynajmniej na razie. I jest jeszcze jedna rzecz. - Podniosła wzrok na Smith'a. - Zakochałam się w kimś innym. - Powiedziała nieśmiało i przytuliła do siebie jego koszulę, która leżała za jej plecami. Blondyn westchnął i ukląkł przy dziewczynie.
- Jade... Ja... Nie wiem co się ze mną stało ale dzięki tobie poczułem się jakbym był dużo młodszy.
- Przecież nie jesteś stary... A wiek to jedynie liczby zapisane na osi życia. Po za tym sam wczoraj mówiłeś, że wiek nie gra roli...
- Tak ale... Ja nie mogę z tobą być... To już wygląda dziwnie, a jak się jeszcze o tym dowiedzą spoza korpusu?
- A muszą?
- A zagwarantujesz, że Hanji nie sypnie kiedyś choćby przez przypadek? Albo ta Mandy by jeszcze bardziej cię pogrążyć?
- Nie... -Powiedziała smutno. - To w takim razie mamy udawać, że nic nie ma i nie było, i że jest tak jak kiedyś?
- Nie chcę ci niszczyć życia.
- Ale...
- Zrozum mnie. Postaw się w mojej sytuacji. Generał korpusu który jest ze sporo młodszą od siebie osobą, która niedawno została Zwiadowcą?
- Wiem, że to brzmi komicznie i wygląda tak samo ale nie można układać sobie życia na opinii innych ludzi.
- To trzeba poważnie przemyśleć, a ty musisz porozmawiać z Jean'em.
- Wiem. Ale nie chce sama.
- Jade...
- Proszę... Po za tym on mnie chyba nie posłucha... - Dowódca westchnął.
- Niech ci będzie. - Brunetka rzuciła mu się na szyje. - Ale najpierw oddaj mi koszule.
- Jak dasz mi się przyjrzeć tej ranie. - Mężczyzna przewrócił oczami, a Braun zaczęła się bawić w pielęgniarkę (xDD).  Po około pół godzinie Erwin odzyskał koszulę. Ubrał ją i wyszli na dwór.
- Pójdę się przebrać. Spotkajmy się tu za jakieś dziesięć-piętnaście minut. - Powiedziawszy to pocałowała go w policzek. Uśmiechnęła się do mężczyzny i ruszyła do pokoju. Blondyn patrzył przez chwile za nią ale zaraz spojrzał w bok i ujrzał pod lasem Iris i Levi'a.
- No nie... - Spojrzał w niebo i nagle...

Ktoś podstawił mu nóż do gardła. Odruchowo złapał się za ostrze i kątem oka zobaczył Jean'a. 

- Co ty robisz..?! - Powiedział przez zaciśnięte zęby. 

- Nie trzeba było dostawiać się do mojej dziewczyny. - Zadrwił. Nie mówił swoim normalnym głosem. Ogólnie zachowywał się inaczej. 

- Co ty pleciesz?! - Warknął Erwin.

- Jak to co? - Mówił z lekkim uśmiechem na twarzy. Dowódca opuścił ręce i się uspokoił. 

- *Nie daj się ponieść emocjom, Erwin.. Uspokój się..*

- No co tak nagle zamilkłeś? - Przysunął nóż jeszcze bliżej, zdzierając przy tym kawałek jego skóry. Nagle Jean poczuł silne uderzenie i poleciał na ziemię z hukiem, ale wciąż miał nóż. Leżała na nim wielka, biała puma. 

- Co ty odpierdalasz, kretynie? - Warknęła. 

- Złaź ze mnie! - Krzyknął. 

- Erwin! - Zawołał Levi. - Zrobił ci coś ten gówniarz? - Podszedł do niego bliżej. 

- Nie, nic mi nie jest. Ledwo mnie drasnął. 

- Poniesie za to odpowiedzialność. Wiedziałem, że jest porywczy, ale to już chyba przesada. - Powiedział z niesmakiem. Do dowódcy i kaprala dołączyły dwa wilczury. Iris dalej uniemożliwiała Jean'owi wstanie. Przyszło też paru członków oddziału zwiadowczego. 

- Co tu się dzieje..? - Spytał zdziwiony Eren. 

- Jean oszalał. - Powiedziała Iris. 

- Rzucił się na Erwina. - Dokończył Levi.

- No zejdź! - Krzyknął Jean i szarpnął się. Puma zmierzyła go wzrokiem i przysunęła pysk do jego twarzy odsłaniając przy tym jej ostre, długie śnieżnobiałe zęby.

- Zamknij się. - Warknęła. - Ale masz przerąbane. Zaatakowałeś dowódcę. Gratuluję geniuszu. 

- Cicho!

- Wiesz co się teraz z tobą stanie? W sumie dobrze, że nic mu nie zrobiłeś, kretynie. - Nagle poczuła dziwne szczypanie i ostry ból przeszywający jej ciało. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że chłopak miał w ręku nóż i najwyraźniej wbił go w nią. Zaskomlała cicho i zacisnęła zęby. On wbił go mocniej i przekrzywił. Znowu jęknęła. Przez chwilę ból był nie do wytrzymania, ale później poczuła ulgę. Ktoś wyrwał z niej ostrze, a ona zsunęła się na ziemię. 

- Ty idioto! - Usłyszała głos Levi'a, a następnie jęk Jean'a. Spojrzała się w tamtą stronę i zobaczyła kaprala, który zaczął kopać go po twarzy. Cała ta sytuacja spowodowała ponowną zamianę w człowieka i skuliła się zaciskając miejsce, w którym została zraniona. Przymknęła oczy. 

- Iris! - Erwin i Eren pomogli jej wstać. 

- N-nic.. mi nie jest.. - Wyjąkała. Usłyszała cichy pisk i w oddali zobaczyła Jade zasłaniającą usta. Wróciła wzrokiem do Levi'a, który dalej kopał Jean'a i najwyraźniej nie miał ochoty się zatrzymać w najbliższym czasie. - Levi.. Przestań.. - Po tym jak usłyszał jej prośbę od razu odsunął się od niego i podszedł do Iris. 

- Zaraz ci to opatrzymy.. - Powiedział oglądając jej ranę. 

- Nie trzeba.. - Złapała jego rękę, a Erwin i Eren mogli już ją puścić. Jade podeszła bliżej. 

- Co tutaj się dzieje...? - Spojrzała przerażona na Jean'a, który leżał na ziemi zakrwawiony. 

- Ten zjeb zaatakował dowódcę, a później dźgnął Iris nożem. - Wymamrotał Eren. Brunetka była w szoku.

- *Jean.. Zaatakował Erwina.. A później Iris.. Chyba...* Jak to się stało? - Spytała już na głos. 

- Nie mam pojęcia. Też dopiero przyszedłem. 

- Jak stałem przystawił mi nóż do gardła. Iris wskoczyła na niego i przewróciła na ziemię. Później wiadomo co się stało. - Powiedział dowódca. Jean zaczął powoli wstawać trzymając się za głowę. Jade podeszła do niego. Opuścił rękę i spojrzał się na nią. Nagle strzeliła mu z liścia na granicy łez. 

- Jak mogłeś to zrobić?! - Krzyknęła. On nic nie odpowiedział i spuścił głowę. Zachowywał się już normalnie. Jade machnęła ręką i podeszła do białowłosej. - Nic ci nie jest?

- Nie..

- Ta, jasne. - Wymamrotał Levi. - Idziesz ze mną. Trzeba to opatrzyć, a wy.. - Zwrócił się do grupki zwiadowców. - Zabierzcie go do podziemi. Później zdecydujemy co z nim zrobić. - Wziął Iris na ręce. Lekko to ją zdziwiło, ale już nie protestowała, bo czuła, że zaraz zemdleje.Traciła coraz więcej krwi. Kapral skierował się do kwatery, a Kiba z jego nową koleżanką szli za nimi. Biały wilczur był zaniepokojony sytuacją swojej pani. 

Iris otworzyła oczy. Leżała w swoim łóżku. Najwyraźniej musiała zemdleć. Westchnęła i spojrzała na bandaż. Przechyliła głowę w prawo i na podłodze dostrzegła Kibę i wilczycę. Poczuła zimny, mokry nos swojego towarzysza na jej twarzy. 

- Tak, wiem. Mam talent to ciągłego zostawania ranną. - Westchnęła. - Gdzie jest Jade? - Spytała, a Kiba podniósł uszy i spojrzał się na drzwi. - Z Erwinem, tak? W sumie to było do przewidzenia...

Uwaga! xD
Kolejny rozdział będzie pisał wasz ukochany Gillek (ta, pewnie xD) czyli ja B) Mam do was sprawę... Jak nazwać nową wilczycę? Widziałam w komentarzach typu Bella (na cześć wiadomo kogo xD) Kyra i Kora.. Dobra dwie spawy xD Pisać dialogi Iris x Kiba? Bo pewnie jesteście ciekawi o czym czasem gadają B) Kiba ma świetne poczucie humoru.. xD Jak przykro, że tylko Iris słyszy jego teksty xD

~ Gill, który zawsze zapomina się podpisać i Kel, która nigdy nie zapomina xD